امید

خوش به حال هرکس که امیدواره. تاثیر امید در زندگی، خیلی بیشتر از شادی و خوشی و لذته. تنها امید من اینه که یه روزی می‌میرم. به خودکشی هم فکر کردم و می‌کنم، خیلی زیاد، ولی تخم انجام دادنش رو ندارم. مخصوصا این روزا که از بیرون همه چی عالیه. پول، کار، خونه، ماشین، جایگاه اجتماعی... همه‌چی کامل و وفق مراده. اما مراد من این‌ها نبود و نیست. مراد من امیدیه که نیست، لذتیه که مفقوده، شادی و خوشیه که نایابه، آرامشیه که دست‌نیافتنی و آرزوه...با هر کس حرف می‌زنم، سریع میگه «خیلیا آرزوشونه جای تو باشن...» و اونجاست که دلم می‌خواد برینم به سر تا پای اون نه، سر تا پای خود احمقم. کسی قادر به فهمیدن من و درد من نیست؛ جز کسی مثل خودم. و هیچ‌کس مثل من، اندازه‌ی من بدبخت و تنها و پوچ نیست.

لعنت به دنیاتون...