تابلو آرزوها

سلاممن یک اوتیستیک بدبخت هستم که در انتظار مرگ دست و‌ پا می‌زنم.یک ADHD بیچاره که به هرچی که می‌خواست نرسید.یه آدم غیرعادی که ۳۶ ساله داره زجر می‌کشه و دیگران رو زجر میده.یه وکیل پایه یک دادگستری کانون وکلای مرکز که بخاطر اینکه تا حد ممکن از آدم‌ها دور باشه، خودشو چسبونده به شرکتا و کارای عجیب غریب.یه دانشجوی دکتری که ۲ ساله می‌خواد رفرنس‌های پروپوزال رساله‌شو ادیت کنه.اول اسمم «میم» و جنسیتم نر هست، و به هیچ چیز در دنیا علاقه‌ای ندارم. به هیچ چیز در دنیا و آخرت اعتقادی ندارم.زمانی عاشق نوشتن بودم ولی حالا اونم به تخممه.از چیزی لذت نمی‌برم. حتی از دختران و زن‌های زیبا و خوش‌اندام و خوشبو... تابلو آرزوها...ادامه مطلب

خوش به حال هرکس که امیدواره. تاثیر امید در زندگی، خیلی بیشتر از شادی و خوشی و لذته. تنها امید من اینه که یه روزی می‌میرم. به خودکشی هم فکر کردم و می‌کنم، خیلی زیاد، ولی تخم انجام دادنش رو ندارم. مخصوصا این روزا که از بیرون همه چی عالیه. پول، کار، خونه، ماشین، جایگاه اجتماعی... همه‌چی کامل و وفق مراده. اما مراد من این‌ها نبود و نیست. مراد من امیدیه که نیست، لذتیه که مفقوده، شادی و خوشیه که نایابه، آرامشیه که دست‌نیافتنی و آرزوه...با هر کس حرف می‌زنم، سریع میگه «خیلیا آرزوشونه جای تو باشن...» و اونجاست که دلم می‌خواد برینم به سر تا پای اون نه، سر تا پای خود احمقم. کسی قادر به فهمیدن من و درد من نیست؛ جز کسی مثل خودم. و هیچ‌کس مثل من، اندازه‌ی من بدبخت و تنها و پوچ نیست.لعنت به دنیاتون... تابلو آرزوها...ادامه مطلب

۲۰ سالم بود. بی‌قرار و بچه و سمج. یه روز که خیلی کلید کرده بودم و رفته بودم رواعصابش گفت: "درک نمیکنی ، دعا میکنم خودت یه روز گرفتار همین حس و موقعیتی که من دارم بشی". حالا از موقعیتی که اون داشت فقط بچه‌شو ندارم.و شدم.من دیشب خیانت کردم.من بعد از سالها موسیقی عاشقانه گوش دادم.من بعد از سالها بدون هیچ محرک خارجی به نفس نفس افتادم.دیشب بلایی که سال‌ها ازش گریزان بودم سرم اومد.دیشب خیانت کردم؛ ولی چرا از خودم متنفر نشدم؟ چرا حالم از خودم به هم نخورد؟ جرا خوشحالم؟ چرا حسم خوبه؟ چرا خودمو فحش نمیدم و لعن و نفرین نمیکنم؟ چرا حالم خوبه؟ چرا به تمام خائنین جهان حق می‌دم؟ چرا دلم پرونده زن یا مرد خائن متهم به روابط نامشروع میخواد؟من وقتی خیانت کردم که همسر شرعی و قانونیم کنارم خوابیده بود و صدای خروپفش توو اتاق می‌پیچید.من خیانت کردم و از خودم راضی‌ام. من خیانت کردم و خوشحالم. گریه کردم. بغض کردم؛ اما خوشحالم. تابلو آرزوها...ادامه مطلب

خونه‌ی مادربزرگه غصه و غصه و غصه داره... تنها دلخوشی اون شهر لعنتی و سرد، پر کشید و رفت. عاشقش بودم... تابلو آرزوها...

گوشیمو زدن. برای راننده‌ای که اسمشو نمیدونم اما سالهاست میشناسم تعریف کردم. گفت: "اون دیگه چه خارک*ته‌‌ای بوده که از تو زده..." خندم گرفت، فک کرده چقدر خفنم... سخت بیمارم و تنهایی دارم از پسش بر میام، اصلا حال خوبی ندارم. محل کارمو عوض کردم، شرکت جدید بهم ناهار میدن و فقط بخاطر این میرم سر کار. کمتر از یک ماه دیگه اختبار دارم. حالم بده و فکر می‌کنم...

تابلو آرزوها...

دیشب خونه خالم بودم، فکر کردم خوب شدم. دمنوش و مایعات پشت هم... ظهر راه افتادم و غروب رسیدم خونه زنم. ناهار و شام رو بکی کرد خامه عسل آورد یه لیوان چای هم بعدش. الان که ساعت از یک شب گذشته حس میکنم دردم خیلییی بیشتر شده. اینا به درک، خونه‌ش سردههههه. رو تخت خروپفش نذاشت کپه مرگمو بذارم؛ حتی یک دقیقه...

تابلو آرزوها...

دومی رو هم زاییده

ای خاک عالم بر سر تو احمق که یازده سال توو انتظار سوختی بخاطر یه بیلیاقت، یه لاشی، هرزه، دروغگو، نکبت، خائن، لجن، حرومزاده، مادر ج، بیشعور، بیفرهنگ، گدا، غربتی، گرگ، ظالم...

مادرم راست میگه، "پسره‌ی احمق" ، البته درست‌ترش اینه:

"احمق‌ترین پسر"

تابلو آرزوها...

دیگه نمیرم اون شرکت. بیکاری بهتر از کار کردن مجانیه، به هیچکس نگفتم، جز حسن. حیف اون همه کار بی مزد و منت. ظهر از یه دارالترجمه زنگ زدن بهم، خانومه میگفت: «اونقدر که از شما و کارتون تعریف کردن دلم خواست صداتونم بشنوم...» بعدش کلی التماس و خواهش که بیا با ما کار کن، نمیرم. نه که کلاس بذارم، حوصله ندارم، من خودمو جر دادم برای وکالت، نه این کارا. کل روز خواب بودم، کل شب بیدار. روزهای گهیه، روزهای گه‌تری در راهه...

تابلو آرزوها...

۱۳ میلیون تومن خرج دندونام شد. فقط یه تومن داشتم. دوازده تومن الباقی رو‌ چیکار کردم؟ قرض گرفتم. قرض نگرفتم، گدایی کردم. حقمه، یه آدم بی‌دست و پای بدبخت که در مورد حق خودش نمی‌تونه مذاکره کنه و هیچ گهی بخوره رو چه به اینکه بخواد برای حق و حقوق دیگران چونه بزنه. این آدم بی‌دست و پای بدبخت برای این دنیا زیادیه، این آدم بی‌دست و پای بدبخت به درد مردن می‌خوره.
«مرگ! کجایی که زندگی کشت ما را»...

تابلو آرزوها...

دو هفته رفتم خونه‌ی زنم. اصلا دعوا معوا نکردیم. دو روز هم خونه مادرم، دعوا معوا زیاد کردم، هم با مادر هم با همسر.آخرین باری که توو این ایام اشک ریختم نه سال پیش بود، بخاطر مظلومیت امام حسین؟ بخاطر تنهایی زینب؟ نه عزیز جان، دلتنگی‌ نرگس، توو مسجد، از اون گریه‌ها و هق‌هق‌ها که اگه کسی می‌دید می‌گفت «این یارو انگار تازه خبر شهادت امام حسین رو شنیده». زار می‌زدما... زورمو زدم که برای داستان کربلا گریه کنم اما نتونستم، هرچی تصور کردم هفتاد و دو نفر اسیر شدن، بهشون خیانت شده، در حقشون نامردی و جفا در اعلی درجه اتفاق افتاده، تنها بودن، بعدش تنهاتر شدن... نشد. هرجور حساب میکردم بلایی که سر من اومده بود دردناک‌تر و گریه‌دارتر بود. الان نه تنها به این مراسم‌ها نمیرم، راستش رو بخواهید یه جورایی اذیت هم میشم و تا میبینم یکی سیاه تنشه بخاطر احترام به عقاید اون و خودم ازش فاصله می‌گیرم. مسیری که ده دقیقه طول می‌کشید تا برسم خونه‌م امشب چهل و سه دقیقه طول کشید، و من نمی‌تونم به‌ خیابون بستن و آلودگی صوتی و هزارجور گندکاری دیگه به هر نیتی ولو برای نیم ساعت احترام بذارم. نمیتونم. تابلو آرزوها...ادامه مطلب